The end

Dat was het dan. Ineens zit ik weer in Nederland en is mijn Londen avontuur afgelopen. Helemaal bevatten doe ik het nog niet, dat wil ik ook nog niet. Ik heb het echt enorm naar mijn zin gehad in Londen en wil er nog niet aan geloven dat mijn stage met mijn lieve collega's nu dan echt is afgelopen.

Even terug naar de laatste weken op stage. Na de kerst vakantie had ik nog ruim twee weken op mijn stage. Ik was druk bezig met mijn laatste loodjes voor het beroepsproduct wat ik moest afronden. Voor de kerstvakantie waren de projecten waaraan ik mee had gewerkt al afgerond, dus dat was al het eerste stapje naar afscheid nemen geweest. Echter de laatste weken op mijn stage zijn echt voorbij gevlogen. De laatste week was ik druk met het afronden van dingen waar ik aan werkte, maar ook het afhandelen en overzichtelijk maken van bestanden voor de volgende stagiair en het emotioneel afstand nemen van mijn stage. Vorige week dinsdag had ik mijn eind evaluatie met Anna en Mary. Dit keer had ik Mary er ook bij gevraagd omdat zij mij het meest in actie heeft gezien en met haar heb ik heel veel samen gewerkt. De evaluatie ging heel goed en ik kreeg hele goede feedback terug. Ze waren ook heel eerlijk en open over wat zij zouden willen verbeteren aangezien ik hun eerste (intensieve) stagiair ben geweest. Ook dat de tijd dat ik er geweest ben een bijzondere tijd is geweest door alle veranderingen. En dat ik goed met deze veranderingen om was gegaan. Zoals Anna zei ben ik vertrouwelijk met informatie om gegaan en heb ik collega's gesteund in deze tijd. Hier was ik me helemaal niet bewust van geweest totdat ze het zo zei. Mijn lieve en goede vriendin Bella heeft ontslag genomen voor kerst, maar doordat wij vrienden zijn wist ik al wat eerder dat ze haar ontslag in wilde dienen, maar zoals vrienden dat doen, hield ik dat geheim totdat ze het zelf openbaar maakte. Anna prijsde me hiervoor en dat was heel waardevol voor me omdat ik dat zelf niet zo gezien had. Verder was het echt een hele fijne evaluatie en waren ze zeer tevreden over me.

Die vrijdag (18 januari) was mijn laatste stage dag. Ik kwam aan en het was nogal aan chaotische dag op werk. Iedereen was druk en doordat Donderdag avond Press Night was geweest voor de nieuwste show betekend dat ook altijd dat de show die hierna komt (Paper Dolls) dan ook al begint met repeteren, dus veel gerommel en veranderingen in het hele theater. Ik heb geluncht bij mijn favoriete plekje en de lekkerste Thai EVER, Spicy Basil, met een aantal collega's. Toen ik terug kwam van lunch heb ik geprobeerd zo goed mogelijk alles af te ronden. Totdat het 16.30uur was en ik naar beneden moest omdat en thee en taart voor me gehaald was zodat iedereen afscheid van me kon nemen. Ik had hiervoor al de hele dag kriebels in mijn buik. Toen ik beneden kwam en iedereen gearriveerd was begonnen Anna en Mary met een korte speech hoe veel ik betekend had voor de afdeling de afgelopen tijd en dat ze me enorm gaan missen. Anna zei dat er een 'Eva' gat zou zijn in het kantoor. Daarna gaf ik een speech, ik wilde iedereen bedanken en had er een paar mensen uitgepikt om ze wat persoonlijker te bedanken. Als laatste wilde ik Mary bedanken, maar omdat ze zoveel voor me betekend heeft tijdens mijn stage kwam er een enorme brok in mijn keel en hielden de tranen zich niet meer in. Inderdaad, ik huilde op mijn stage! Mary was me heel dankbaar en ik weet ook dat ze mij enorm gaat missen. Na mijn speech hadden ze nog kado's voor me, dat had ik echt niet verwacht. Een kettinkje, een theedoek met de kaart van de Londense metro erop, het programma(script) van Red Velvet met de handtekeningen van de acteurs en een kaart met allemaal lieve bedankjes. Ik voelde me echt enorm gewaardeerd door mijn collega's en ik moet zeggen dat ik de ervaring bij de Tricycle nooit ga vergeten!

Na werk zijn we naar onze stam-pub gegaan aan de overkant van de straat voor een paar Pints. Rond een uur of 20.30 moesten Mary, Lisa, Lise en ik door naar een concert van Alt J waar het vriendje van Mary voor werkt en hij had een extra kaartje voor me geregeld als afscheidskado! Het was een heel leuk concert en we hebben na het concert back stage nog een paar biertjes gedaan. Die avond in de taxi naar huis zei Mary nog tegen me dat ze echt heel graag weer met me samen zou willen werken, dus als ik weer in Londen ben mag ik haar altijd opzoeken! 's Nachts ben ik tevreden in slaap gevallen om de volgende ochtend te beginnen met pakken en 's avonds met mijn huisgenoten uit te gaan. We zijn naar Walton street gegaan om daar wat te drinken bij de verschillende barretjes en te hoppen van bar naar bar naar club. Ik eindigde met mijn huisgenootje Nathalia in de club 'tiger tiger' vlakbij Piccadilly. We hebben heerlijk gedanst en we waren omringd met zoveel jongere mensen dan ik dat ik me voor het eerst in mijn leven oud begon te voelen. Totdat iemand me 19 schatte en ik echt beledigd was, Hallo, 23 hier hoor! Haha. Maar ik heb heerlijk gedanst met Nat en we zijn 's nachts samen naar huis gestrompelt.

Maandag ging ik naar huis met de trein, gelukkig reed die naar Brussel en stond Sjoerd me in Brussel op te wachten om samen naar huis te rijden door de sneeuw. Home sweet home.

Ik zal deze ervaring nooit vergeten. Ik zou zo weer voor een tijdje naar Londen vertrekken. De stad heeft mijn hart veroverd en het zal altijd een speciaal plekje voor mij blijven. Ik heb het gevoel dat ik enorm gegroeid ben tijdens mijn tijd in Londen. Ik ben volwassener geworden, voel me sterker in mijn eentje en weet dat ik het kan redden in een stad die ik niet ken. En ook op mijn stage heb ik mezelf leren kennen als een CMV-professional die goed in staat is om zichzelf staande te houden in zo'n organisatie. De complimenten die ik kreeg tijdens mijn afscheids-tea-and-cake waren lovend, dat ik toch zeker wel terug kom? En dat ik altijd welkom ben. Ook collega's die hun hulp aanboden voor als ik weer terug kom in Engeland en ik hun hulp nodig heb bij het vinden van een baan. Het voelt echt heel tof dat ik een netwerk in Londen heb, voor als ik ooit terug wil!

So, what's next? New York? Berlin? Ik kan niet zeggen dat het reis virus me niet aangestoken heeft. It's only a matter of time, so who knows...