London finally found a little place in my heart

Wat een week! Pfff waar te beginnen zeg. Een top week was het. Om te beginnen kwam ik Dinsdag op stage en begon mijn collega over of dit mijn laatste jaar was van mijn studie? Dus ik legde haar uit dat ik 4 jaar studeer i.p.v. 3 (zoals alle universitaire opleidingen in Engeland). Maar ken je dat gevoel dat iemand je zoiets vraagt en je voelt dat het om iets anders gaat. Dus ik vroeg waarom ze me dat vroeg. En toen reageerde ze met iets wat ik TOTAAL niet aan had zien komen! Of ik mee had gekregen dat ze een derde vaste werknemer aan willen nemen voor de Educatie afdeling en dat ze mij wellicht als kandidaat zien. Want als ik nog een jaar moet studeren dat ze in de tussentijd wellicht andere stagiaires aan willen nemen totdat ik klaar ben met mijn studie en bereidt ben om terug te komen. uh... BLOOS BLOOS. Het enige wat ik kon zeggen was: WOW, uhm you really make me blush. En toen ging ze door dat alle andere afdelingen opgevallen was dat ik zulk goed werk leven dus dat dit idee niet alleen vanuit de educatie afdeling gekomen was maar ook vanuit de andere afdelingen. Serieus, ik had dit zo niet aan zien komen, en ik zie dit echt als een ENORM compliment. Daarbij werk ik hier nog maar 2 maanden en ze vragen dit al. Hoe dit zich verder gaat ontpoppen, dat zullen we zien, maar nu heb ik dit enorme compliment in mijn zak gestoken en geniet ik al een week hiervan!

Mijn Dinsdag was dus helemaal goed, woensdag en donderdag gingen ook goed. Donderdag avond/eind van de middag was het Communtiy Leaders Event wat ik met Bella, mijn marketing collega (en vriendin), georganiseerd had. Het event ging beter dan gepland. We hadden gerekend op 7, maximaal 10 mensen en uiteindelijk kwamen er 20 mensen opdagen! Wat ik hier heb gemerkt is dat ik heeeel perfectionistisch ben. Ik onderschat mijn eigen werk nog wel eens. Dus ik zag allemaal kleine dingen tijdens het event wat niet helemaal goed was gegaan en ik zag verbeterpunten. Dus na het event had ik nog niet echt een idee of het nou goed gegaan was, de opkomst was super, maar was het zinvol geweest? En hoe hadden de mensen het ervaren die gekomen waren? Oh maar wacht eens even, dit was mijn eerste zelf georganiseerde event.. Haha. Toen ik vrijdag op werk kwam zeiden alle collega's die ik tegenkwam dat Bella en ik het heel goed hadden gedaan en dat het event goed uitgepakt had. Zelf e-mailtjes van collega's die zeiden dat ze gehoord hadden dat het zo goed was gegaan. Nog meer roze wangetjes en glimlachjes op mijn gezicht voor vrijdag! But it even got better! Tijdens de evaluatie van het event was de Artistiek Directeur ook bij de vergadering en ook zij gaf aan heel tevreden te zijn en zei vervolgens: 'Eva, we might need to keep you here and get you out of University.' Nog meer blozende wangetjes voor Eva! Het was half een grap, maar ook een manier om door te laten schemeren dat ze blij met me zijn.

Ondanks dat ik dinsdag enorme keelpijn had en ik langzaam aan wat ziekjes aan het worden was, mijn oren zitten nu dicht dus ik versta een stuk minder. Maar ondanks dat had ik echt een enorme energie boost deze week door die erkenning vanuit mijn stage! Ondanks dat dit hele grote complimenten zijn kijk ik er ook echt heel erg naar uit om in Januari bij de Air-Foundation te beginnen in mijn oude vertrouwde Rotterdam! Ook met mijn visie gericht op de toekomst ben ik me hier in Londen steeds meer bewust geworden van dat een stage je een enorm opstapje geeft in een stad voor je netwerk (ook voor na mijn studie). Dus ik kijk er enorm naar uit om daar met een super uitdagende stage te beginnen! Maar nu geniet ik nog met volle teugen van Londen. En wie weet kom ik wel terug voor het schrijven van mijn scriptie/minor/master. Who knows what the future brings!

Gister zat ik met een een soya latte en mijn lieve huisgenootje Nathalia in het park en we hadden het over het leven in Londen. Hoe je continu gericht bent op dat je op een bepaald moment deze stad weer verlaat. Maar dat wanneer je zulke aanbiedingen krijgt je idee van de stad ineens veranderd. Dat ik nu continu in mijn achterhoofd heb 'dat ik naar huis ga.' En dat ga ik ook, maar stel dat ik over 1,5 jaar terug kom voor een baan. Dan veranderd er zoveel, dan wordt deze stad je thuis. Hoe langer ik hier in Londen ben hoe meer ik me voor kan stellen dat ik hier terug kom. Gister met mijn huisgenootje in het park besefte ik me dat ik me hier eigenlijk wel thuis voel. Ik mis mijn huis, mijn vrienden en het mijn opleiding. Maar als ik dat alles mee zou kunnen nemen zou ik best hier willen blijven wonen. Apart hoe je soms denkt te weten wat je wilt en hoe dat ineens kan veranderen. Vier weken geleden nog miste ik thuis behoorlijk en kon ik niet wachten weer naar huis te gaan. Maar nu na 3 maanden hier te zijn heb ik een super lieve vriendin ontmoet, Bella, zit ik op een super plek op stage en woon ik in super fijn huis en voelt deze stad steeds meer thuis. Wie had dat nou gedacht? Ik weet nog aan het eind van vorig schooljaar dat Hans, mijn SLC'er zei, 'Eva, wees er op voorbereidt, Londen is een stad die je ineens kan grijpen en niet meer los laat.' Ik begrijp nu geloof ik wat hij bedoeld.